In 2000 trouwde ik samen met de man waar ik smoorverliefd op was geworden. Samen bedachten we hoe we onze mooiste dag, de trouwdag, invulling wilde geven. 

Met mijn moeder zocht ik de mooiste trouwjurk uit waarin ik de prinses van de dag mocht zijn. En die ikzelf betaalde van de centen die ik had gespaard.

Het moment waarop ik JA zeg tegen die ene vraag… Ik weet het nog precies. Ik zie het helemaal voor me gebeuren. 

En dan de woorden: “Ik verklaar jullie tot man en vrouw!” Wat ik toen voelde voel ik nu weer als ik dit allen zo op papier zet. 

Het jaar 2011… Februari 2011… De scheiding is een feit!

En ik voel ook nu de pijn weer opkomen die dat allemaal met zich mee bracht. Wat een donkere en moeilijke periode in mijn leven was dat!

Wat heb ik me alleen gevoeld! Ik had gefaald! Ik was bang, verdrietig, boos, machteloos, onzeker. Voor mij noot meer een man! NOOIT MEER! 

Mijn wereld was compleet ingestort. Mijn hele sociale omgeving was ik kwijt. Op een paar vriendinnen na. In ons koophuis kon ik niet bijven en het stond diep, heel diep onder water. 

Achtergehouden post en rekeningen zorgde voor nog meer grote geldzorgen en mijn wereld werd alleen maar kleiner. 

Mijn huwelijk begon samen. En we hebben mooie momenten gehad in de tijd met elkaar. Voor mij voelde de scheiding alleen en heel eenzaam en hebben we de scheiding zeker niet samen doorlopen. 

Het was niet gelukt om samen kinderen te krijgen… en ik vraag me wel eens af welke keuze ik gemaakt zou hebben als die er wel waren geweest. 

Wat ik wel weet is dat het me heeft gemaakt tot wie ik nu ben! Een gezonde stabiele en sterke vrouw, moeder, stiefmoeder, vriendin en dochter van lieve ouders die er voor mij waren toen het moeilijks. 

Ik voel dankbaarheid!

Waar ik nu nieuwsgierig naar ben… hoe kijk jij aan tegen deze stelling en hoe heb jij het scheiden ervaren?