Ik hoorde hoe zijn ademhaling zwaarder en zwaarder werd. “Sta ik op het punt mijn kind te verliezen!?”

Mijn zoontje van 2,5 jaar is graag buiten en speelde dit keer met de bellenblaas. Driftig probeert hij er mooie bellen uit te krijgen en ondanks dat het hem niet lukt blijft hij het proberen. 

Inmiddels binnengekomen van het buiten spelen merk ik aan hem dat hij een zware ademhaling heeft. Hij begint er een zware hoest bij te krijgen alsof hij het uit zijn tenen moet halen. 

Ik observeer hem even en zie dat hij witjes is, niet stopt met hoesten en zijn ademhaling moeizamer en moeizamer ging. 

Het ging ineens zo snel, ik voelde paniek bij mezelf op komen terwijl ik dat niet wilde. Met angst in mijn stem hoor ik me de vraag stelen aan mijn man wat we moeten doen. 

Moeten we een dokter bellen? Nee, ik bel 112! Hij wil niks drinken of eten en het lijkt of hij elk moment geen lucht meer krijgt. 

Ik google wat te doen als er bellenblaas-sop is ingeslikt. GEEN WATER GEVEN lees ik.

O, wat ben ik dom geweest.

Natuurlijk geen water! Dat geeft meer sop. 

Allemaal stemmetjes schieten door mijn hoofd, wat ben je een slechte moeder en wat ben je laks. Het advies van google was om hem iets vets te eten te geven. Alles wat we konden vinden heb ik hem gegeven. 

Maar het ging niet veel beter… ik besluit te bellen met de HAP (huisartsenpost) en ben wachtende 15!. FU*K dit schiet niet op. 

Ik blijf in de wacht en besluit ondertussen naar de HAP te rijden. Ondanks dat het al met al 4 uur heeft geduurd voor we wisten dat alles oké was vloog de tijd voorbij.

Ik was kapot, moe. Het scenario en het gevoel niets te kunnen doen en je kind zo te zien ademen was onbeschrijfelijk. Een aantal keer is er Door mij heen gegaan: “het zal me toch niet overkomen dat ik mijn kind verlies!” 

En dat alles door een onschuldig flesje bellenblaas… en een lakse moeder (een stemmetje in mijn hoofd). 

Natuurlijk ben ik dat niet! Ik ben DE JUISTE moeder voor mijn kinderen. Ik hou van ze en zal alles voor ze doen. 

Buiten het feit dat ik een goede kindercoach ben voor al diakinderen met gescheiden ouders…. Ben ik ook maar gewoon een mens…. Net als ieder ander. 

Ouders die gescheiden zijn voelen zich vaak schuldig over de scheiding en de gevolgen die het heeft voor hun kind(eren). 

Maar ook zij zijn DE JUISTE ouders voor hun kind. Door het juiste te willen blijven doen, tijdens en na de scheiding. 

En ja, je neemt misschien een keer de verkeerde afslag, verkeerde keuze of stom besluit. Je doet het met de beste intentie, je zet het recht en gaat verder. 

Weet je wat het is… we zijn allemaal ook maar gewoon een mens, met gevoel en emoties die ons soms een richting geven die niet altijd de juiste is op dat moment, maar die ons wel weer iets leren.

Misschien ervaar je het ouderschap na de scheiding als een grote uitdaging en zou je er graag meer vertrouwd mee willen zijn. Luister dan zeker mijn podcast “Scheiden en verder als ouder”. 

Hierin deel ik tips en wil ik jouw als ouder inspireren over hoe je het ouderschap vorm kan geven na de scheiding. Je luistert hem onder andere op Spotify: