Woedend ben ik! Ik probeer op een heldere manier duidelijk te maken wat mij dwars zit. Ik probeer te voelen bij mezelf waarom ik deze intense woede zo sterk voel. 

Onrecht, niet gezien voelen, geen stem krijgen over iets wat mijn kind aangaat. 

Op deze manier kom ik steeds dichterbij mijn gevoel en waarom het mij raakt wat er nu gebeurt. Ik voel de tranen achter mijn ogen drukken en vecht ertegen. Tot ik me bewust wordt van het gevecht wat ik hiertegen voer. Waarom mag ik mijn pijn en verdriet niet laten zien? Schaam ik me? Schaam ik me omdat ik moet huilen om wat ik voel? Stiekem hoor ik een stemmetje die mij zegt: “Hier ga je toch niet om huilen”. 

Na dit stemmetje een aantal keet gehoord te hebben geef ik mezelf toch voorzichtig toestemming om het er te laten zijn en laat mijn tranen over mijn wangen lopen. Ineens voel ik ruimte van binnenuit vrijkomen. Ruimte om met mijn gevoel om te kunnen gaan en er nieuwe woorden aan te geven. Mijn partner merkt het op en slaat een arm om me heen. Wat fijn om gesteund te worden als het even moeilijk is. 

Mijn dochter kijktop en roept vanuit de andere kant van de kamer; “komt het door mij?”. Ik antwoord haar met: “nee schat, dat komt niet door jou” en voor haar is het verder prima. Met mijn partner komt ineens een goed gesprek opgang waarin we van gedachten wisselen over het voorval wat me zo raakt. Ik voel meer rust en krijg weer overzicht in de situatie. Ik kan weer verder… al is het probleem er nog wel. 

Ondanks dat zie ik wel weer mogelijkheden en nieuwe kansen die ik nu kan gaan benutten.

Mogelijkheden die in de verre toekomst eigenlijk op de planning stonden maar door de huidige situatie eerder inbeeld komen. Ja, het geeft me ook meer werk en gedoe maar het levert ook weer iets nieuws op voor de toekomst. 

Eigenlijk best fijn om niet TEGEN mijn gevoelens en emoties te vechten maar me er juist bewust van te zijn, ermee om te leren gaan en er GEBRUIK van te maken. Ik merk dat mijn intuïtie of onderbuikgevoel mij als vanzelf de weg wijst naar dat wat ik op dat moment nodig heb. Het is natuurlijk best wel spannend omdat emoties, en juist verdriet, heel kwetsbaar kunnen voelen en daardoor ook onbewust onveiligheid oproept.

En toch, door hier doorheen te gaan, brengt het mij ook weer thuis.

Thuis naar mezelf, naar wie ik ben en wat voor mij belangrijk en dierbaar is. En thuis geeft mij juist weer een heel veilig gevoel.  

Het blijft lastig om op deze manier met mijn gevoelens en emoties om te gaan. Emoties kunnen mij ook zomaar overvallen waardoor ik alleen maar vanuit emoties reageer. Maar het is zeker de moeite waard te blijven oefenen om op deze manier met mijn gevoel om te gaan, omdat het met zoveel meer brengt. Daarbij leer ik mijn kinderen op deze manier ook hoe ze met hun gevoelens om kunnen gaan en dat het goed is om ze te laten zien en erover te praten (juist met papa en/of mama). 

Hoe ga jij om met lastige gevoelens en emoties bij jezelf of die van je kind?

Ik zou het super tof vinden als je dat met mij zou willen delen. Dat kan door een reactie onder dit bericht of mailen mag ook info@beeyoucoaching.nl